Polikarp Wróblewski to postać zasłużona dla lokalnej społeczności oraz dla kraju jako działacz niepodległościowy i dowódca chotomowskiej grupy Polskiej Organizacji Wojskowej. Był inicjatorem utworzenia Ochotniczej Straży Pożarnej w Chotomowie.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921, Odznaką Obrońców Kresów Wschodnich oraz Krzyżem Polskiej Organizacji Wojskowej.
Założyciel filii Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Tomasza Zana w Chotomowie, która odegrała ważną rolę w walce o niepodległość Polski (została przekształcona w oddział Polskiej Organizacji Wojskowej.
W 1918 r., po otrzymaniu uprawnień instruktora pożarnictwa założył ochotnicze drużyny strażackie w Chotomowie, Olszewnicy i Krubinie. Polikarp Wróblewski został pierwszym komendantem chotomowskiej straży. Wykorzystując działalność strażacką organizował szkolenia i akcje wojskowo-konspiracyjne.
Od 11 do 14 listopada 1918 r. Wróblewski na czele 100 osobowego oddziału, wraz z oddziałem POW z Nowej Jabłonny, dowodził akcją opanowania i rozbrojenia koszar niemieckich w Nowej Jabłonnie. Interwencja zakończyła się kapitulacją garnizonu niemieckiego liczącego 2000 osób.
Był zaangażowany w organizację i rozbudowę pożarnictwa polskiego na szczeblu lokalnym i krajowym. W 1932 został prezesem Zarządu Związku Ochotniczych Straży Pożarnych powiatu warszawskiego. W tym samym roku powołano komitet budowy strażnicy w Chotomowie, na czele którego stanął Polikarp Wróblewski.
Po wybuchu II wojny światowej Polikarp Wróblewski został ponownie zmobilizowany. Przez Rumunię przedostał się do Turcji, gdzie z innymi polskimi specjalistami założył fabrykę samolotów ćwiczebnych Turk Hava Kurumi (THK) w Etimesqut pod Ankarą.
Polikarp Wróblewski wrócił do Polski w 1946 r. Po powrocie ponownie związał się z pożarnictwem. Na nowo wiele uwagi poświęcał miejscowej Ochotniczej Straży Pożarnej – szkolił młodzież, organizował imprezy, czynił starania o pomnożenie majątku jednostki. 18 października 1973 r. na walnym zebraniu OSP w Chotomowie został jej Honorowym Prezesem. Polikarp Wróblewski jednocześnie działał w Związku Ochotniczych Straży Pożarnych i do końca życia służył temu środowisku radą, pomocą i doświadczeniem.
W 1978 r. podczas obchodów sześćdziesięciolecia OSP w Chotomowie Polikarp Wróblewski zainicjował dokończenie dzieła sprzed lat, a mianowicie ukończenie budowy strażnicy – zgodnie z dawnymi planami i projektami. Dzięki niegasnącemu zapałowi Polikarpa Wróblewskiego udało się odnaleźć i odtworzyć przedwojenne dokumenty, jak również pozyskać fundusze na budowę strażnicy. Kiedy ustalono, że uroczyste otwarcie ukończonego budynku w Chotomowie odbędzie się 22 lipca 1983 – czyli w 65 rocznicę powstania chotomowskiej Ochotniczej Straży Pożarnej, Polikarp Wróblewski wiedział, że udało mu się wykonać wszystkie najważniejsze prace swojego życia. Urzeczywistniło się jego marzenie by nowo wzniesiony dom strażaka służył wielu pokoleniom ochotników. Niestety nie doczekał dnia uroczystości. Zmarł 4 czerwca 1983 r. w wieku 85 lat.
Jego praca i służba zapisały się na trwałe w historii lokalnego społeczeństwa Gminy Jabłonna, a szczególnie Chotomowa. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Chotomowie

Od 1942 r. był żołnierzem „Szarych Szeregów” Armii Krajowej oddziału VII Obwód "Obroża" (powiat warszawski) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej - 1 Rejon "Brzozów" (Legionowo) - pluton 720 w stopniu strzelca. W latach 1939-1944 działał w konspiracji w funkcji łącznika.
Edmund Kuklewski przeszedł pierwsze szkolenie z zakresu małego sabotażu dzięki czemu w latach 1942 – 1944 brał udział w akcjach sabotażowych „Gaz” i „Panama”. Później należał do „Bojowych Szkół” (przedział wiekowy 15 – 18 lat) podległych bezpośrednio Komendzie Głównej „Szarych Szeregów” gdzie brał udział w poważnych akcjach z zakresu „WIS-u” [„Wywiad, Informacja, Sabotaż”]. Uczestniczył min. w akcjach odbijania, zawłaszczenia, zabrania, porwania samochodu, karetki przewożącej banknoty drukowane w emisyjnym banku. Za udział w jednej z akcji (do tej pory nieodtajnionej) Edmund Kuklewski został odznaczony Krzyżem Walecznych.
Edmund Kuklewski był radnym Gminy Jabłonna II i III kadencji (w latach 1995 – 2002), ponadto w III kadencji był jej Przewodniczącym.
Jest inicjatorem corocznie organizowanych w Jabłonnie obchodów wybuchu Powstania Warszawskiego oraz obchodów przypadającej 10 września – rocznicy śmierci 32 żołnierzy 21. Pulku Piechoty im. "Dzieci Warszawy", którzy zginęli w 1939 r. pod Jabłonną. Z zaangażowaniem działa w Środowisku Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej – jest jego założycielem oraz prezesem. Dzięki jego staraniom Szkoła Podstawowa w Jabłonnie otrzymała imię Armii Krajowej. Również z jego inicjatywy na frontowej ścianie szkoły podstawowej znalazła się odsłonięta 14 marca 2007 roku – tablica pamiątkowa poświęcona pamięci żołnierzy Armii Krajowej, uczestnikom walk o niepodległą Polskę.
Koło Światowego Związku Żołnierzy AK w Jabłonnie, którego prezesem jest Edmund Kuklewski, wraz z Urzędem Gminy Jabłonna ufundowało w 1991 roku pomnik upamiętniający walkę żołnierzy VII Obwodu, I Rejonu, II Batalionu, VII Kompanii AK „Obroża” walczących na terenie Jabłonny i Legionowa. Pomnik znajduje się na skwerze AK przed Urzędem Gminy Jabłonna.
Edmund Kuklewski jest zasłużonym dla kraju i bezpośrednio dla Jabłonny. W 1985 roku zainicjował nadanie nazw jabłonowskiemu skwerowi i dwóm ulicom: „Skwer Armii Krajowej” oraz ul. Szarych Szeregów i ul. Gen. Leopolda Okulickiego. Jest Prezesem Koła Światowego Związku Żołnierzy AK z siedzibą w Jabłonnie.
Edmund Kuklewski aktywnie działa na rzecz społeczności gminnej, jest inicjatorem i współorganizatorem wydarzeń o charakterze historycznym oraz edukacyjnym.
Od wielu lat prowadzi działania edukacyjne dotyczące gminy Jabłonna mające na celu podnoszenie świadomości historycznej nie tylko mieszkańców Jabłonny. Publikuje artykuły w mediach lokalnych, stale współpracuje z niektórymi tytułami – min. z dwumiesięcznikiem „Wieści z naszej Gminy” wydawanym przez UG Jabłonna.

Ks. Tadeusz Wasiluk przez 21 lat był Proboszczem Parafii Matki Bożej Królowej Polski w Jabłonnie, w tym czasie dał się poznać jako znakomity przewodnik w wierze i budowaniu wspólnoty na terenie parafii. Przejawiał troskę o społeczność lokalną – jednakowo dbał o każdego z mieszkańców. Udostępniał salę parafialną na spotkania grup mieszkańców, organizował pikniki parafialne integrujące lokalne społeczeństwo.

Ksiądz Wasiluk współpracował z Gminnym Ośrodkiem Pomocy Społecznej w Jabłonnie. Jego pomoc była nieoceniona – nieodpłatnie odprawiał msze pogrzebowe najuboższych mieszkańców gminy Jabłonna (podopiecznych GOPS), również bez opłaty udostępniał miejsce do ich pochówku.

Przez lata wspierał dzieci ze Szkoły Podstawowej im. Armii Krajowej w Jabłonnie znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej i finansował im obiady oraz wycieczki szkolne. Ks. Wasiluk szczególną opieką otaczał dzieci niepełnosprawne (między innymi, razem z fundacją Dzielna Matka współorganizuje spotkania świąteczne).

Pielęgnował tradycje kultury, był inicjatorem wielu przedsięwzięć z tej dziedziny. Wyjątkową troską otaczał wszelkie działania związane z tradycją państwową. Ks. Wasiluk w szczególny sposób starał się eksponować i przybliżać, szczególnie młodszym mieszkańcom, miejsca pamięci narodowej i ich historię. W kazaniach i wystąpieniach kładł nacisk na patriotyzm.
Uczestniczył w staraniach o budowę kościoła w Rajszewie, wspierał również inicjatywy mające na celu rozwój gminy.

Proboszcz parafii w Jabłonnie był inicjatorem wielu przedsięwzięć związanych z różnymi dziedzinami życia wspólnoty parafialnej i społeczności lokalnej. Jednym z nich było postawienie w kilka dni po 10 kwietnia 2010 r. obelisku ku czci ofiar katastrofy smoleńskiej.

Ks. Tadeusz Wasiluk, zawsze, w sposób niezwykle otwarty i serdeczny wspiera działania samorządu lokalnego. Ks. Proboszcz swoją obecnością podczas gminnych czy urzędowych spotkań okolicznościowych, nadaje duchowy i uroczysty charakter, zawsze kierując dobre i mądre słowa.

Ks. Prałat Józef Abramowicz przez 50 lat posługi kapłańskiej w Jabłonnie dał się poznać jako znakomity przewodnik w wierze i budowaniu wspólnoty na terenie parafii. Przejawiał zawsze troskę o społeczność lokalną – jednakowo dbał o każdego z mieszkańców. Był inicjatorem wielu przedsięwzięć związanych z różnymi dziedzinami życia wspólnoty parafialnej i społeczności lokalnej o czym wspomniano na wstępie wniosku.

 

Stanisław Sierawski urodził się 12 kwietnia 1915 roku w Olszewnicy Starej. Jego ojciec Tomasz zmarł gdy Stanisław miał 6 lat, matka Franciszka została z sześciorgiem dzieci.

W 1937 roku Stanisław Sierawski został powołany do służby czynnej w 32 Pułku Piechoty stacjonującym w Modlinie. W 1939 roku został skierowany do obrony Twierdzy Modlin gdzie przez dwa tygodnie na odcinku Góra – Janówek odpierał ataki hitlerowców na garnizon. W stopniu kaprala będąc dowódcą granatników walczył do końca na pierwszej linii. Podczas walk został awansowany do stopnia plutonowego. Służył pod dowództwem pułkownika Stefana Zająca. Mimo tego, że wola walki nie opuszczała obrońców Modlina – sytuacja zmusiła ich do kapitulacji. Przed tą ciężką chwilą, pułkownik Zając odznaczył Sierawskiego i innych walczących Krzyżami Walecznych.

Po zdaniu broni, obrońcy Modlina – wśród nich Stanisław Sierawski – trafili do niewoli w Mławie. Po trzech tygodniach przetrzymywania w nieludzkich warunkach, Sierawski wrócił do domu w Chotomowie.

Wola walki i chęć stawania w obronie ojczyzny były silniejsze od spokoju i radości płynącej z przebywania w domowym zaciszu. W 1940 roku Stanisław Sierawski, niedługo po powrocie z niewoli w Mławie, wstąpił do konspiracji. Szkolił młodzież posługiwać się bronią oraz brał udział w akcjach dywersyjnych.

Stanisław Sierawski walczył za wolność ojczyzny w czasie II wojny światowej. Swoją postawą świadczył o odwadze i miłości do kraju, jaką darzył i nadal darzy Polskę. Był wielokrotnie odznaczany, otrzymał między innymi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i liczne odznaczenia wojenne. W 2013 roku został mianowany na stopień majora Wojska Polskiego. W tym samym roku Rada Gminy Jabłonna przyznała mu tytuł Zasłużonego Dla Gminy Jabłonna. W 2017 roku, w uznaniu zasług z tytułu udziału w walkach o niepodległość państwa polskiego, został mianowany na stopień podpułkownika Wojska Polskiego. 

Porucznik piechoty rezerwy Jan Andrzej Wądołkowski syn Antoniego i Zofii z Sitarzów urodził się 4 lutego 1909 roku w Warszawie. Z informacji podanych przez rodzinę wiemy, że w 1931 roku ukończył Wyższą Szkołę Mechaniczno Techniczną im. Wawelberga i Rotwanda a w 1932 roku kurs Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 6a.
1 stycznia 1936 roku został mianowany podporucznikiem, odbywał ćwiczenia rezerwy jako dowódca plutonu ckm w 5 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie który wchodził w skład 1 Dywizji Piechoty Legionów im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Technolog mechanik, pracownik PKP w Warszawie, mieszkaniec Chotomowa.
We wrześniu 1939 roku wstąpił do Związku Operacyjnego Wojska Polskiego - Grupy Operacyjnej „Wyszków” wraz z którym pokonał 350-kilometrowy szlak bojowy od okolic Pułtuska do rejonów Wożuczna. Po zaciętej walce 21-22 września 1939 roku wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną. Początkowo przebywał w obozie przejściowym w Szepietówce następnie został przeniesiony do obozu w Starobielsku skąd do marca 1940 roku przesyłał do rodziny karty pocztowe. Po tej dacie ślad się urywa. Wyjaśnienie dalszych losów porucznika przyniósł dopiero rok 1990 kiedy w przekazanym stronie polskiej wykazie jeńców obozu Starobielsk pod pozycją 334 odnaleziono nazwisko Jan Andrzej Wądołkowski co jasno świadczy o tym, że był jedną z ponad dwudziestu tysięcy ofiar zbrodni katyńskiej – został rozstrzelany w Charkowie i tam pochowany w zbiorowej mogile.
Zagłada polskich oficerów odbyła się wiosną 1940 roku a prawda o niej była przez 50 lat ukrywana.
17 czerwca 2000 roku przy udziale najwyższych władz państwowych i kościelnych z honorami wojskowymi przy dźwiękach podziemnego dzwonu został otwarty i poświęcony cmentarz w Charkowie, gdzie wśród ponad 4000 mosiężnych tabliczek widnieje jedna z nazwiskiem Jan Wądołkowski porucznik. Symboliczny grób znajduje się również na cmentarzu w Chotomowie. Porucznik Jan Wądołkowski został pośmiertnie odznaczony Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Kampanii Wrześniowej 1939 roku [ rząd londyński], Medalem za Udział w wojnie obronnej 1939 roku oraz awansowany do stopnia kapitana.
Porucznik Jan Wądołkowski był jednym z tych mieszkańców Naszej Gminy, którego bez wahania możemy nazwać bohaterem dlatego Kapituła tytułu „Honorowy Obywatel Gminy Jabłonna” w trakcie posiedzenia 19 kwietnia 2016 r. pozytywnie zaopiniowała wniosek w sprawie nadania wyżej wymienionego tytułu.

Jako młody chłopiec, uczeń szkoły podstawowej, wiosną 1939 r. wstąpił do drużyny Związku Harcerstwa Polskiego. W roku 1942 wstąpił do organizacji harcerskiej „Szare Szeregi” przy dowództwie 3 kompanii AK-Chotomów. Po zaprzysiężeniu brał udział w akcjach sabotażowych przeważnie na szlaku kolejowym. Stacja kolejowa Chotomów była ostatnią stacją Generalnej Guberni. W godzinę „W” 1 sierpnia 1944 r. na rozkaz dowództwa AK, został przydzielony do pomocy sanitarnej przy szpitalu polowym 3 komp. AK-Chotomów, kierowanym przez por. dr. Jerzego Kuczamera ps. „Stefan”.
Po Powstaniu Warszawskim ukrywał się z rodziną na terenie Kampinosu. W styczniu 1945 r. powrócił do zniszczonego w 70% Chotomowa. Po wojnie w 1946 r byli działacze konspiracyjni z terenu Chotomowa i okolic założyli pierwsze koło kombatanckie, którego prezesem został aktywny działacz Stefan Nagat ps. „Borowik”. Józef Lemański wstąpił do ruchu kombatanckiego i działa w nim od 15 maja 1946 r. do chwili obecnej. W kwietniu 1990 r powstał Związek Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych /ZKRPiBWP/. Józef Lemański nieprzerwalnie od 1993 r. kieruje jako prezes Kołem ZKRPiBWP na terenie Chotomowa. Oprócz długoletniej aktywnej działalności związkowej Józef Lemański jest zaangażowanym społecznikiem.
Od 1947 r. działa jako członek Ochotniczej Straży Pożarnej w Chotomowie, organizator odbudowy strażnicy, a przez kilka lat sekretarz Zarządu OSP. Za zasługi dla pożarnictwa został odznaczony Złotym Znakiem Związku Ochotniczych Straży Pożarnych RP. W latach 1968 - 1988 pełnił przez 4 kadencje funkcję radnego Rady Gminy Jabłonna. Od wielu lat prowadzi kroniki związane z ruchem kombatanckim oraz codziennym życiem społeczności lokalnej. Do dzisiaj opiekuję się miejscami pamięci narodowej oraz grobami poległych żołnierzy na miejscowym cmentarzu.
Jest jednym z inicjatorów wykonania tablic pamiątkowych poświęconych dyrektor szkoły por. Stefanowi Krasińskiemu oraz nauczycielom tajnego nauczania i 3 kompanii AK Chotomów. Dzięki jego staraniom w ostatnim okresie nadano nazwy ulic „Obrońców Modlina” oraz rondo „Szarych Szeregów”. Józef Lemański to również organizator wielu uroczystości patriotyczno-religijnych w środowisku cywilnym i wojskowym. W 2013 r. otrzymał od ministra obrony narodowej odznakę honorową i medal pamiątkowy „Kustosza Tradycji, Chwały i Sławy Oręża polskiego”. Odznaczony został również Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Powstańczym, Medalem „Pro-Patria” odznaką „Za wybitne Zasługi dla ZKRPiBWP.

 

Inż. Tadeusz Wenda Honorowym Obywatelem Gminy Jabłonna
25 kwietnia 2019 r. Rada Gminy Jabłonna nadała tytuł Honorowego Obywatela Gminy Jabłonna inż. Tadeuszowi Apolinaremu Wendzie- budowniczemu portu w Gdyni. Medal i Akt nadania tytułu odebrała Pani Hanna Wenda-Uszyńska- wnuczka Honorowego Obywatela.

W uroczystości, która miała miejsce w Pałacu w Jabłonnie podczas VII sesji Rady Gminy, uczestniczyli założyciele Komitetu Upamiętnienia Związku inż. Tadeusza Wendy z Dąbrową Chotomowską – Pani Antonina Smolińska oraz Pan Tomasz Michałowski.

Tadeusz Apolinary Wenda urodził się 23 lipca 1863 r. w Warszawie a zmarł 8 września 1948 r. w Komorowie. Był polskim inżynierem komunikacji, głównym projektantem i kierownikiem budowy portu Gdyni. Na przełomie lat 20 i 30-tych mieszkał wraz z rodziną w swojej posiadłości w Dąbrowie Chotomowskiej, przy obecnej ul. Lipowej. Pobyty inż. Wendy i jego rodziny zachowały się we wspomnieniach rodzinnych dawnych mieszkańców wsi.
Tadeusz Wenda ukończył studia na Wydziale Matematyczno – Fizycznym Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego, a następnie studia w Instytucie Korpusu Inżynierów Komunikacji w Petersburgu. Po studiach pracował jako projektant i budowniczy linii kolejowych na terenie Rosji. Kierował budową portu w Windawie na Łotwie, potem rozbudowywał port w Rewlu w Estonii oraz już jako samodzielny przedsiębiorca, port Roja w Kurlandii. Jako inżynier komunikacji miał na koncie projektowanie i nadzór nad wykonawstwem Kolei Muromo – Kazańskiej, odcinka Kolei Uralskiej aż do Czelabińska, linii nadniemeńskiej i kilku odgałęzień Kolei Warszawsko – Petersburskiej, między innymi Kolei Zaniemeńskiej. Za jego jedno z najciekawszych dzieł uchodzi most kolejowy nad Niemnem w Olicie.
Od maja 1914 r. Tadeusz Wenda przebywał w Warszawie. W latach 1915 – 1916 pracował jako opiekun honorowy sekcji pracy Komitetu Obrony Warszawy, następnie zaangażowany był w prace nad osuszaniem bagien na Nowym Bródnie. W 1918 r. został zatrudniony w Ministerstwie Robót Publicznych na stanowisku inspektora żeglugi na Wiśle. Okres pracy w tym ministerstwie zakończył w marcu 1920 r. na stanowisku naczelnika wydziału.
Pod koniec marca 1920 r. został oddelegowany do pracy w Departamencie Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych. Jednym z pierwszych zadań departamentu było stworzenie założeń własnego portu morskiego. 6 maja 1920 r. oddelegowany został do Gdańska, gdzie na polecenie admirała Kazimierza Porębskiego miał za zadanie przeprowadzenie szczegółowych studiów linii brzegowej Morza Bałtyckiego. Przeprowadzone badania potwierdziły, że koncepcja budowy portu w Gdyni, której wyłącznym autorem był Tadeusz Wenda, była najkorzystniejsza.
Ze wszystkim co w latach 1921 – 1937 działo się w gdyńskim porcie, wiąże się nazwisko Tadeusza Wendy. Od 1921 r. do 1930 r. piastował stanowisko kierownika Zarządu Budowy Portu. Od 1931 roku inż. Wenda był kierownikiem Wydziału Techniczno – Budowlanego Urzędu Morskiego w Gdyni. Jego dzieło w całej Europie było uznawane za najnowocześniejszy port bałtycki. Ze swoim portem rozstał się w 1937 r. przechodząc na emeryturę i wyjeżdżając z Gdyni. Jednocześnie przyjął funkcję stałego radcy technicznego Departamentu Morskiego Ministerstwa Przemysłu i Handlu. Zmarł w 1948 r., został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Wśród wielu odznaczeń państwowych nadanych Tadeuszowi Wendzie do najważniejszych należały: Krzyż Oficerski, Krzyż Komandorski, Order Odrodzenia Polski, Krzyż Kawalerski Legii Honorowej nadany przez Prezydenta Francji, Order Danebroga Królestwa Danii.
Pamięć Tadeusza Wendy uczczono między innymi nadaniem jego imienia: największej pogłębiarce portowej (1947), ulicom w Gdyni i Szczecinie, nabrzeżu na szczycie Mola Węglowego w Gdyni, basenowi w porcie gdyńskim, kontenerowcowi. 25 kwietnia 2018 r. w gminie Jabłonna (Dąbrowa Chotomowska) nastąpiło uroczyste odsłonięcie tablicy upamiętniającej związek inż. Tadeusza Wendy z Dąbrową Chotomowską.
Państwo Halina i Tadeusz Wendowie nabyli w latach 20-tych XX wieku posiadłość wielkości około 17 ha na terenie Dąbrowy Chotomowskiej. Pobyty rodziny inż. Wendy przetrwały w pamięci najstarszych mieszkańców lub zostały zapamiętane we wspomnieniach ich najbliższych. Udostępnione przez rodzinę inż. Wendy listy pisane podczas pobytów wakacyjnych potwierdzają wspomnienia o korzyściach dla mieszkańców takich jak zatrudnianie w gospodarstwie, kupowanie i sprzedawanie produktów, gotowanie jedzenia. Syn Janusz informował o przyjmowaniu letników, którzy również korzystali z pomocy mieszkańców wsi. Tadeusz Wenda rzadko przebywał w posiadłości w okresie swojej największej aktywności zawodowej – później częściej.

W dowód uznania zasług oraz podziwu dla inż. Tadeusza Wendy, Kapituła tytułu „Honorowy Obywatel Gminy Jabłonna” w trakcie posiedzenia 28 marca 2019 r. pozytywnie i jednogłośnie zaopiniowała wniosek w sprawie nadania wyżej wymienionego tytułu.

 

 

Prof. Stanisław Wieczorek wyróżniony tytułem Honorowy Obywatel Gminy Jabłonna uchwałą z XIII sesji Rady Gminy Jabłonna w 25. listopada 2019 r.

Profesor Stanisław Wieczorek urodził się 16 października 1943 r. w Ujejscy pow. Będzin obecnie woj. Śląskie. W 1962 r. ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Bielsku-Białej. Następnie ukończył studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 1969 r. otrzymał dyplom w Pracowni Projektowania Wystaw i Targów i od tego czasu rozpoczął pracę w ASP w Warszawie. Od 1977 r. prowadził Pracownię Kompozycji Brył i Płaszczyzn na Wydziale Grafiki, a od 1980 r. Pracownie Geometrii i Kompozycji.
W latach 1969 – 1975 był kierownikiem artystycznym w Wydawnictwach Artystyczno – Graficznych, a w latach 1984 – 1992 dyrektorem artystycznym dwumiesięcznika „Projekt”. W 1990 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego sztuk plastycznych, a w 1996 r. profesora zwyczajnego. Wielokrotnie pełnił funkcję prodziekana i dziekana Wydziału Grafiki. Od 2001 r. prowadził pracownię dyplomującą „Multimedialnej Kreacji Artystycznej”. Wśród wielu osiągnięć profesora warte wymienienia i podkreślenia jest utworzenie przez niego Międzywydziałowego Instytutu Sztuki Mediów, przyczynienie się do utworzenia Stowarzyszenia Polskich Artystów Grafików Projektantów, współorganizacja Międzynarodowego Biennale Plakatu w Wilanowie.
Opiniotwórczy serwis CULTURE.PL tak opisuje sylwetkę i dokonania prof. Stanisława Wieczorka. „Grafik. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, scenografią i projektowaniem wystaw, przede wszystkim jednak różnymi formami grafiki: od plakatu, przez projektowanie książek, po systemy identyfikacji wizualnej”. Aktywność twórcza prof. Stanisława Wieczorka obejmuje malarstwo, rysunek, scenografię, projektowanie wystaw, grafikę warsztatową, a przede wszystkim różne formy grafiki projektowej – od plakatu, przez projektowanie książek po systemy identyfikacji wizualnej. W jego życiorysie nie mniej ważne miejsce niż twórczość własna, zajmują rozmaite inicjatywy, pobudzające życie artystyczne w skali ogólnopolskiej czy uczelnianej.
Wnioskodawcy przyznania profesorowi Stanisławowi Wieczorkowi tytułu Honorowego Obywatela Gminy Jabłonna podkreślają, że: „ W obliczu gwałtownego rozwoju technologii elektronicznych prof. Wieczorek wcześnie zdał sobie sprawę z roli komputera w nowoczesnym procesie projektowania – zarówno w odniesieniu do twórczości własnej, jak i procesów kształcenia studentów. Właśnie z jego inicjatywy w 1984 roku na warszawskiej ASP poruszono po raz pierwszy problem wprowadzania do dydaktyki elementów posługiwania się komputerem. Plakaty i seriografie z lat 90. XX wieku, najczęściej abstrakcyjne, nawiązują do estetyki konstruktywizmu tak precyzją w zestawieniu geometrycznych form o ściśle określonym rytmie, jak i finezyjnymi kombinacjami koloru w kolejnych pracach, w obrębie tych samych schematów kompozycyjnych. W swych wcześniejszych, „przedkomputerowych” plakatach prof. Wieczorek bliski był estetyce polskiej szkoły plakatu – przez poetykę metafory, zastosowanie lapidarnego znaku plastycznego i używanie rozmaitych technik – od fotograficznego kolażu po odręczny rysunek flamastrem.”
Prof. Stanisław Wieczorek jest laureatem nagrody Ministra Kultury i Sztuki oraz Honorowej Odznaki „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Uzyskał też nagrody na konkursach graficznych. Indywidualne wystawy jego prac miały miejsce m.in. w Madrycie, Rawennie, Atenach, Lahti, Pradze, Toruniu, Warszawie, Nidzicy i Lublinie.
Działalność prof. Stanisława Wieczorka w gminie Jabłonna, znana jest przede wszystkim z prowadzonych koncertów muzyki w ramach cyklu „Pałacowe spotkania z muzyką” oraz organizacji wystaw w Galerii Oranżeria na terenie zespołu parkowo – pałacowego PAN w Jabłonnie. To z jego inicjatywy i determinacji słuchaliśmy wielu wspaniałych wykonawców, różnych kierunków muzyki i poznawaliśmy ciekawych twórców wizualnych. Była dyrektor Domu Zjazdów i Konferencji PAN w Jabłonnie – Magdalena Grzelecka, w książce „Wyobraźnia Konstrukcja Metafora” napisała, że: „Profesor wspiera także Dom Zjazdów i Konferencji PAN w rozlicznych działaniach zmierzających do popularyzacji osiągnięć nauki, na przykład w organizowanym corocznie od 2003 roku Festiwalu Nauki”.
W dowód uznania zasług oraz podziwu dla twórczości prof. Stanisława Wieczorka, mieszkańca gminy Jabłonna, Kapituła tytułu „Honorowy Obywatel Gminy Jabłonna” w trakcie posiedzenia 1 października 2019 r. pozytywnie i jednogłośnie zaopiniowała wniosek w sprawie nadania wyżej wymienionego tytułu.